Reply to comment

Дэвіз кінафестывалю, у рамках якога дэманструюцца стужкі, якія закранаюць правы чалавека, гучыць у перакладзе так: "Фільм. Тэма. Дыскусія".

На фэсце гэтага года адной з цэнтральных падзей стала абмеркаванне сачэння, дакладней, кібер-назірання. Эдвард Сноуден ўдзельнічаў у дыскусіі па каналах тэлеканферэнцыі.

Дырэктар форуму Ізабель Гатыкер падводзіць ўражлівыя вынікі: "Поспех быў узрушаючым ў гэтым годзе, атмасфера распалялася шмат разоў. І вельмі шмат было гледачоў, тых, хто хоча бачыць на экране складаныя, поліфанічныя гісторыі, таму што менавіта яны падахвочваюць ўдзельнічаць у дыялогу і салідарызавацца ў справе абароны правоў чалавека".

Гран-пры форуму ў праграме поўнаметражных дакументальных стужак быў уручаны працы Габрыэле дэль Грандэ. Аўтар фільма сабраў грошы з дапамогай краўдфандынгу.

Фактычна стужка – дыялог, які вядзецца з нелегальнымі імігрантамі, па большай частцы з Сірыі, якія праніклі ў Еўропу праз Лампедузу.

Канчатковая мэта гэтых бежанцаў - трапіць у Швецыю, але каб дасягнуць яе, трэба знайсці легальны спосаб і пазбегнуць сустрэч з еўрапейскімі праваахоўнікамі.

Аптымальным ўдзельнікамі авантуры ўяўляецца імітацыя перадвясекльнага падарожжа ў суправаджэнні сяброў.

Габрыэле дэль Грандэ распавёў пра матывы свайго праекта: "Тыя, хто хочуць прарвацца ў Еўропу, вымушаныя спадзявацца на гангстэраў, што нажываюцца на людскім горы. Наш фільм - гэта акт грамадзянскага супраціву ў адносінах, у прыватнасці, да законаў, якія рэгулююць іміграцыйныя патокі. Але для нас праца была не толькі учынкам, гэта яшчэ і праява дружбы, салідарнасці з тымі, хто, як і мы, жыве на міжземнаморскім узбярэжжы".

Прэміяй форуму, якую падтрымлівае фонд, арганізаваны знакамітай опернай спявачкай Барбарай Хендрыкс, была адзначана стужка "Спартакус і Касандра", Стужка зробленая французскім дакументалістам Іяанісам Нюгюэ.

Два падлетка з сям'і еўрапейскіх цыган жывуць, як і іх бацькі, у Францыі нелегальна. Ім дапамагаюць тыя, хто працуе ў цырку, але і артысты - самі на птушыных правах. У нейкі момант дзяцей затрымліваюць ўлады, якія ставяць іх перад найскладанейшым выбарам - адмовіцца ад сям'і, каб пачаць новае жыццё ў хаце ў прыёмных бацькоў.

Кажа Спартакус Урсу: "Фільм вельмі падрабязна распавядае гісторыю нашага жыцця, дзяцінства, майго і маёй сястры, гэта - наша агульнае мінулае".

"Мы такім чынам вось сюды трапілі, на фестываль, гэта выдатна", - заўважае Касандра.

Яшчэ адным прызам форуму была адзначана стужка Манон Луазо - "Чачня - вайна, не пакідае слядоў".

Дакументалістыка часта працуе ў краінах, якія знаходзяцца ў стане вайны, на гэты раз Манон Луазо вярнулася ў Чачню, каб зняць фільм пра тых, хто бунтуе, хай моўчкі, хто супраціўляецца, хай ціха і непрыкметна, пра тых, чый голас часцяком амаль не чутны.

"Сёння Грозны выглядае як нешта сярэдняе паміж Дубаем і Лас-Вегасам, сляды вайны ўбачыць практычна немагчыма, на гэты раз фільм аказаўся больш складаным, чым я думала: мне прыйшлося прыязджаць больш за 10 разоў у Чачэнію, і тыя, хто пагадзіўся з намі размаўляць, бралі на сябе рызыку, усе мае суразмоўцы апынуліся вельмі мужнымі людзьмі", - адзначае Манон Луазо.

Прызам за "Лепшую дакументальную драму" журы жэнеўскага форуму адзначыла працуЭрыка Кантоны "Краіна Чарлі" , якая расказвае пра лёс аўстралійскіх першабытнікаў ў пост-каланіяльную эпоху.

"Міжнародны фестываль фільмаў, прысвечаных правам чалавека даказвае, што сёння ролю дакументальных стужак, якія закранаюць складаныя і вострыя сацыяльныя і палітычныя праблемы, цяжка пераацаніць, як і іх значэнне ў аповедзе пра цяжкія бакі жыцця сучаснага грамадства", - заключае журналіст Euronews Вольфганг Шпіндлер.