Ігар Аліневіч – чатыры гады за кратамі

"Чатыры гады – гэта вельмі вялікі тэрмін. Але восем гадоў зняволення – гэта наогул знак бясконцасці. І нават праз чатыры гады ў мяне па-ранейшаму больш пытанняў, чым адказаў ", – піша мама палітвязня Валянціна Аліневіч.

Беларусь па-ранейшаму з'яўляецца краінай, у якой ёсць палітычныя зняволеныя. У снежні 2014 года, адбыўшы свой тэрмін, выходзяць на свабоду Эдуард Лобаў і Васіль Парфянкоў. За кратамі застаецца Мікалай Статкевіч – экс-кандыдат у прэзідэнты Беларусі, Мікалай Дзядок, Ігар Аліневіч, Арцём Пракапенка, Яўген Васьковіч.

У Ігара самы вялікі турэмны тэрмін – 8 гадоў. 28 лістапада 2014 г спаўняецца роўна 4 гады, як невядомыя асобы, прадставіўшыся супрацоўнікамі ФСБ РФ, выкралі майго сына Ігара з Масквы і даставілі проста да мяжы з Беларуссю. А затым у той жа дзень даставілі ў СІЗА КДБ РБ.

Усе гэтыя падзеі адбываліся перад прэзідэнцкімі выбарамі 2010 года. Чатыры гады – гэта вельмі вялікі тэрмін. За гэты час можна скончыць навучальную ўстанову, зрабіць адкрыццё, напісаць кнігу, нарадзіць дзіця... проста жыць на волі. Але 8 гадоў зняволення – гэта наогул знак бясконцасці. І нават праз чатыры гады ў мяне па-ранейшаму больш пытанняў, чым адказаў. На жаль, з кожным годам колькасць гэтых пытанняў не змяншаецца, а павялічваецца.

У кожнага з палітвязняў свае прычыны пісаць ці не пісаць прашэнне аб памілаванні. І я не маю права асуджаць або хваліць іх за гэты крок. Кожны выбірае па сабе. Падчас рэдкіх спатканняў з сынам я ўжо нават не ўгаворваю зрабіць гэты крок. Улада сцвярджае, што ў нас палітычных зняволеных няма, ёсць простыя крымінальнікі. Вось і галоўная прычына, па якой мой сын не падпісвае гэта прашэнне. Ён – не крымінальнік! Прысутнасць на судовым працэсе і нават павярхоўнае вывучэнне матэрыялаў справы пераканаюць у гэтым любога. <...>

Другая прычына – гэта нежаданне адмовіцца ад сваіх маральных і чалавечых пазіцый. Скажу адразу – я не з'яўляюся прыхільнікам анархізму і заўсёды папярэджвала Ігара, што іншадумства ва ўсе часы заўсёды пераследавала дзяржаўная інквізіцыя. Ну, а як жа мары аб лепшым справядлівым бесклассавым грамадстве, удзеле народа ў кіраванні, прамой дэмакратыі... Творы Стругацкіх, Яфрэмава, найбуйнейшыя, хоць і няўдалыя праекты справядлівых таварыстваў у 19-20 стст., Парыжская камуна і расійскае паўстанне 1905, інтэрнацыянал, Іспанская рэвалюцыя. Іх імёны акружаны рамантычным арэолам: Рэклю, Крапоткін, Махно, Дуруці сталі ўзорамі для тых, хто вастрэй за іншых перажывае няпраўду і тыранію. У іх няма вопыту, заступнікаў і грошай. Толькі прага свабоды (у іх разуменні), ідэі, патрабаванні, пратэст. Іх сітуацыя больш драматычная, чым у дэмакратаў. Тых, пра каго (як лічаць многія), сказаў яшчэ Чэрчыль: «Хто ў маладосці не захапляўся радыкальнымі ідэямі, у таго няма сэрца...».

На судзе Ігар казаў: «Я лічу сябе анархістам, прытрымліваюся ідэй грамадзянскага самакіравання, сацыялізацыі ўласнасці, раўнапраўя ўсіх культур. З'ехаў у Расійскую Федэрацыю ў Маскву, бо баяўся рэпрэсій, якія пачаліся ў дачыненні да анархаруху ў Беларусі. Менавіта з гэтай прычыны, маючы меркаванні пра неабгрунтаваны крымінальны пераслед, я і з'ехаў з Беларусі. Я ўдзельнічаў у акцыях анархістаў, такіх як дэманстрацыі, мітынгі, пікеты. Радыкальных поглядаў не прытрымліваюся і ў радыкальных акцыях, звязаных з знішчэннем і пашкоджаннем маёмасці, я не ўдзельнічаў».

Разумеючы, што ў руках улады магутная зброя – Закон, думаючы аб маючых адбыцца гадах зняволення, на якія выракаюць майго сына, узгадваю слова не бунтара, але Збаўцы: «... пакінулі важнейшае ў законе: суд, міласць і веру» (Мацей. 23:23 ). Зрэшты, суд-то як раз не забыліся. Але там жа ў Мацея чытаем: «... якім судом судзіце, такім вас судзіць, і якою мераю мераеце, такою і вам будуць мераць».

Крыніца: belaruspartisan.org

Нагадаем, Вы можаце падтрымаць вязняў сумлення, даслыўшы ім ліст альбо паштоўку. Адрасы тут. Не адкладайце добрую справу. Палітзняволеным вельмі патрэбная Вашая маральная падтрымка.