Мікалай Дзядок: "Я хачу стаць апошнім асуджаным па артыкуле 411 КК"

Палітвязень Мікалай Дзядок у сваім адкрытым лісце звяртае ўвагу на грубыя парушэнні правоў чалавека, што знаходзіцца ў зняволенні, недахопы і перажыткі "папраўчых" устаноў, а таксама на несправядлівае пакаранне па артыкуле 411 Крымінальнага кодэкса.

Адкрыты ліст

Вітаю. Мяне клічуць Мікалай Дзядок. Звяртаюся з гэтым лістом да ўсіх, для каго словы «справядлівасць», «гуманізм» і «чалавечая годнасць» не пусты гук.

26 лютага гэтага года я быў асуджаны па частцы 1 артыкула 411 Крымінальнага кодэкса на 1 год пазбаўлення волі. Назва гэтага артыкула - «Злоснае непадпарадкаванне патрабаванням адміністрацыі папраўчай установы». Прысуд мне вынесены ў турме, за 5 дзён да заканчэння майго папярэдняга тэрміну - 4 гады 6 месяцаў. Адзначу таксама, што мне прызначана максімальнае пакаранне па гэтым артыкуле - 1 год з магчымага 1 года. У 2012 годзе па гэтым жа артыкуле быў асуджаны ўжо былы палітычны зняволены Зміцер Дашкевіч.

У чым жа складалася маё «злачынства»? У 16-ці дысцыплінарных парушэннях без малога за 2 гады знаходжання ў турме № 4 і ў прыватнасці: нашэнне спартыўнага касцюма, перамовы з суседнімі камерамі і хаджэнне па камеры пасля 22 гадзін. Немалаважна тое, што за кожнае з гэтых 16-ці парушэнняў я ўжо быў пакараны ў дысцыплінарным парадку, атрымаўшы вымову або ад 5 да 10 сутак ШІЗА (штрафнога ізалятара), адседзеўшы ў штрафным ізалятары толькі ў гэтай турме 60 сутак.

У Канстытуцыі, Крымінальным і Крымінальна-выканаўчага кодэксах Беларусі дэкларуецца мноства добрых прынцыпаў і правоў, але ўсе яны застаюцца затаптанымі ў гразь, пакуль у Беларусі дзейнічае артыкул 411 КК, які дазваляе адправіць чалавека ў калонію на 1 год (або на 2 - па частцы другой гэтага артыкула) за нашэнне ці не нашэнне прадмета адзення, за размову з суседам па камеры. Ці ёсць такая жахлівая і абсурдная прававая норма яшчэ дзе-небудзь у свеце?!

Першапачаткова, артыкул 411 ўводзілася ў КК для барацьбы з крымінальнымі аўтарытэтамі ў месцах пазбаўлення волі і крымінальнымі «паняццямі», якія засталіся Беларусі ў спадчыну ад крымінальнага супольнасці часоў СССР. Аднак сёння крымінальныя "паняцці" практычна паўсюдна пераможаны уладай, а артыкул застаўся і ўсё больш актыўна ўжываецца да палітычных зняволеных і іншым зняволеным, якія хоць бы неяк змагаюцца за свае правы. Ужо сама фармулёўка артыкула адкрывае найвялікшую прастору для маральнага гвалту і зневажання чалавечай годнасці. Прыклад: турэмны кантралёр (наглядчык) плюе на асфальт і дае асуджанаму ў рукі швабру: «Прыбірай!». Той адмаўляецца: «Не буду!». Чатырох такіх адмоваў дастаткова для ўзбуджэння крымінальнай справы! Гэты выпадак мне распавёў адзін з асуджаных і нават калі ён у чым-то няпраўдзівы, альбо перабольшаны - усё адбываецца ў рамках закона і гэта самае страшнае. У поўнай адпаведнасці з законам зняволенага можна пасадзіць за чатыры адмовы выконваць працу, што прыніжае чалавека! І мне не вядома яшчэ ні аднаго выпадку апраўдання судом па арт. 411 КК.

Наогул, парушэнне правоў чалавека і здзекі ў беларускіх турмах дасягнулі такога размаху, што сталі сістэмай і звычкай, пра іх можна пісаць не ліст - кнігу! Але ў гэтым звароце я не магу ахапіць неахопнае і засяроджуся толькі на артыкуле 411 КК.

Такі прастор для самавольства адміністрацыі турмаў і калоній ствараюць напісаныя ў МУС Правілы ўнутранага распарадку (ПУР), якія абавязаны выконваць кожны асуджаны. Аднак асуджаных ня знаёмяць з ПУР цалкам, толькі часткова, матывуючы гэта тым, што ПУР «для службовага карыстання», што не перашкаджае адміністрацыі патрабаваць іх выканання ад асуджаных. Самі ПУР складзеныя такім чынам, каб пакараць можна было любога асуджанага ў любы момант часу за такія рэчы як: няголенасць, бруднае адзенне ці абутак, не зашпілены гузік на каўняры, няправільна павітаўся ці не павітаўся з прадстаўніком адміністрацыі, не ўстаў у яго прысутнасці і многае іншае. Нярэдка акты аб парушэннях проста фальсіфікуюцца і паспрабуй потым дакажы, што твой абутак у рэчаіснасці быў чысты! За падобныя «парушэнні» працягваюць трапляць у ШІЗА, ПКТ (памяшканне камернага тыпу), пазбаўляцца спатканняў з роднымі беларускія палітычныя зняволеныя: Мікалай Статкевіч, Ігар Аліневіч, Арцём Пракапенка, Яўген Васьковіч. Прычым строгага выканання ПУР патрабуюць выключна ад тых, хто неяк «вылучаецца» - ад палітычных зняволеных і тых, хто адважваецца гаварыць начальству пра свае правы. Астатнія жывуць больш-менш спакойна - пакуль маўчаць. Колькі разоў я назіраў прымяненне артыкула 411 КК і заўсёды яно было помстай асуджанаму за нязломную волю, за адстойванне сваіх правоў і ніколі нічым іншым.

У афіцыйных выданнях чыноўнікі папраўчай (хоць правільней пісаць карнай) сістэмы ўвесь час паўтараюць, што ўзялі лепшае ад савецкай папраўчай сістэмы. Гэта так, калі лепшым лічыць татальнае грэбаванне да асобы, бязлітаснае падаўленне волі асуджаных, спрыянне падзелу іх на касты і ролі, выкарыстанне страху, як адзінага метаду кіравання. Пры гэтым прэзідэнт Беларусі любіць паўтараць, што Беларусь - цэнтр Еўропы. Аднак чаму тады гэты «цэнтр» груба ігнаруе ўзятыя на сябе міжнародныя абавязацельствы - хоць бы Дэкларацыю правоў чалавека, якая гарантуе чалавеку павагу яго чалавечай годнасці, права на гуманнае стаўленне да яго і справядлівы суд? У Беларусі асуджаны - бяспраўнае і залежнае істота, чый лёс цалкам утрымліваюць у руках чыноўнікі папраўчай установы і ДВП (Дэпартамента выканання пакаранняў МУС). Захочуць - пасадзяць у ШІЗА, ПКТ, на турэмны рэжым, захочуць - знізяць статус асуджанага да таго, што ён перастане існаваць для іншых як асоба (для гэтых спраў ёсць лаяльныя адміністрацыі зняволеныя, якія выконваюць кожны загад), захочуць - дададуць тэрмін пакарання. Гэта пачуццё адчаю і бяспраўя цяжка перадаць - яго трэба адчуць.

Вядома, мне вельмі хацелася б крычаць на ўвесь свет аб несправядлівасці і зло, якое здзейсніла і здзяйсняе са мной карная сістэма, але яшчэ больш я хачу стаць апошнім асуджаным па артыкуле 411 КК. Таму звяртаюся да міжнародных і беларускіх праваабарончых структурам, да ўсіх зацікаўленых у захаванні правоў чалавека міжнародным арганізацыям і да ўсіх неабыякавых людзей Беларусі з заклікам: зрабіць усё магчымае для адмены артыкула 411 КК. Так, беларускае грамадства атамізаванае, скавана страхам і канфармізмам, асобныя групы ў ім ледзь абараняюць свае эканамічныя правы, а тыя, хто спрабуе абараняць палітычныя правы падвяргаюцца бясконцым рэпрэсіям. Аднак я перакананы, што беларусы павярнуць твары і зразумеюць - "той, хто памяняў сваю волю на бяспеку, не заслугоўвае ні першага, ні другога», што калектыўная воля людзей можа прымусіць дзяржаўную машыну прыслухацца да голасу розуму і пачаць выконваць свае міжнародныя абавязацельствы.

Безумоўна, увага ўсяго свету і ў першую чаргу Еўропы сёння прыкавана да Ўкраіны, дзе людзі гінуць дзесяткамі і сотнямі і ў параўнанні з гэтым здаецца, што ўяўляюць сабой пакуты нейкіх пяці палітычных зняволеных у адносна стабільнай і галоўнае мірнай Беларусі? Аднак ўзгадаем, што і падзеі ў Украіне пачаліся шмат у чым з-за адсутнасці ў аўтарытарнай улады павагі да чалавечай годнасці, з спроб навязаць грамадству жыццё ў страху і антыдэмакратычную сістэму каштоўнасцяў. Тое ж мы назіраем і ў Беларусі, ці не праўда?

Таму я звяртаюся са сваім заклікам да вас і ўсім, у каго ёсць сілы і магчымасць паўплываць на становішча з надзеяй, што тое, што адбываецца са мной больш не адбудзецца ні з кім у Беларусі.

Мікалай Дзядок
Турма № 4
Cакавік 2015 года.

Паводле даведкі ПЦ "Вясна", актывіст анархісцкага руху Мікалай Дзядок быў асуджаны 27 мая 2011 судом Заводскага раёна г. Мінска па ч.2 арт. 339 КК (злоснае хуліганства) на 4,5 гады зняволення ў калоніі ўзмоцненага рэжыму. Сваёй віны актывіст на судзе не прызнаў і адмовіўся падпісваць прашэнне аб памілаванні на імя Прэзідэнта.

Падчас адбыцця пакарання ў канцы траўня 2012 г. па рашэнню начальніка Шклоўскай калоніі № 7 Мікалай Дзядок быў пераведзены ў памяшканне камернага тыпу на паўгода. Да гэтага яго неаднаразова прымушалі пісаць прашэнні аб памілаванні. За час знаходжання ў магілёўскай калоніі №15 і 17-й калоніі ў Шклове Мікалай атрымаў больш за 16 спагнанняў за розныя надуманыя парушэнні.

У лістападзе 2014 года, за 3 месяцы да заканчэння тэрміну, на Мікалая Дзядка завялі новую крымінальную справу па артыкуле 411 Крымінальнага кодэкса РБ за «парушэнне рэжыму адбыцця пакарання"., 26 лютага, за 5 дзён да завяршэння асноўнага тэрміну, Ленінскі суд Магілёва прысудзіў Мікалая Дзядка да 1 году зьняволеньня ў калёніі строгага рэжыму па арт. 411 КК