Тут, як і ў шматлікіх іншых сферах існуюць два падыходы: арыштанцкі і дылетанцкі. Дылетанцкі выяўляецца ў тым, каб везці з сабой 28 торбаў і ўвесь цыганскі табар. Мінусы гэтага падыхода ў тым, што гэта надзвычай складана здзейсніць фізычна, апроч таго ручкі торбы могуць адарвацца ў самы нязручны момант: напрыклад пад час спрынта з аўтазака ў “Сталыпін”, які адбываецца ў цемрадзі, дакладней у асляпляльным святле пражэктара, брэху сабак і крыках канваіраў. Зразумела сабраць майно ў такіх умовах, мягка кажучы, ніхто не дапаможа. Апроч таго, у вагоне знаходзяцца яшчэ 10-13 таварышаў па няшчасці, якія таксама маюць уласныя торбы. Шмат хто з іх ужо стаіць на галаве. Яшчэ адным мінусам такога падыхода – праход праз бясконцы шэраг даглядаў. У мяне напрыклад, за 36 гадзін, якія прамінулі з моманту выезду з “амерыканкі” да заезду ў каранцін калоніі, іх адбылося каля 6, дакладна не памятаю ўжо. Кожны раз усё вытрасаецца, высыпаецца і г.д.
.png)
